Strona:PL Zola - Pogrom.djvu/35

 Łzy go dusiły, słowa rozpływały się w oddaleniu; trzy cienie znikły w ciemności.
 Maurycy, drżąc całem ciałem, stanął na nogi.
 — O! mój Boże! — zawołał.
 I nic więcej wyrzec nie mógł, a Jan z sercem ściśniętem mruczał:
 — O, przeklęty losie!... ten pan, krewniak pański miał widać racyę, mówiąc, że oni mocniejsi są od nas...
 Maurycy, na pół nieprzytomny, o mało go nie zdusił. Prusacy mocniejsi od francuzów! duma jego krwią ciekła. A chłop tymczasem mówił spokojnie i uparcie:
 — To widzisz pan, nic nie znaczy. Dlatego, że się trochę po skórze dostało, nie trzeba tracić odwagi.. Oddamy im to...
 Nagle przed nimi zarysowała się druga postać. Poznali Rochasa, owiniętego jeszcze w płaszcz, którego błędne szmery, może tchnienie klęski, zbudziły z twardego snu. Chciał wiedzieć o co idzie, zadawał pytania.
 Gdy nakoniec z wielkim trudem zrozumiał wszystko, nadzwyczajne zdumienie odbiło się w jego oczach poczciwych.
 Może, dziesięć razy powtórzył:
 — Pobici? jak to pobici? dlaczego pobici?
 Niepokój nocy tą klęską był brzemienny. Teraz na wschodzie dzień szarzał, dzień mętny, niewypowiedzianie smutny zajrzał pod namioty. W jednym z nich można było rozróżnić ziemistą