Strona:PL Zola - Pogrom.djvu/425

 — Do dyabła! mruknął Bouroche, dobrze cię urządzili!
 Pomacał nogę, uczuł że jest zimna i nie mógł w niej uczuć pulsu. Twarz jego spoważniała, wargi się skrzywiły, co zawsze czynił, ilekroć był mocno zaniepokojony.
 — Do dyabła! powtarzał — zła noga, bardzo zła.
 Kapitan, którego niepokój zbudził z odrętwienia, spojrzał na niego, usłyszał ostatnie słowa i rzekł.
 — Co mówisz, majorze?
 Bouroche trzymał się taktyki, żeby nigdy nie pytać się wprost ranionego o upoważnienie, w razie jeżeli amputacya była konieczną. Wolał żeby ranny sam się zdecydował.
 — Zła noga, mówił myśląc niejako głośno. Nie ocalimy jej.
 Beaudoin z nerwowym dreszczem zawołał:
 — Skończmy to, majorze. Co myślisz?
 — Myślę, że jesteś pan mężnym kapitanem i że pozwolisz mi zrobić to, co trzeba.
 Oczy kapitana Beaudoin przygasły, powlekły się różową mgłą. Zrozumiał wszystko. Ale pomimo nieznośnego strachu, który nim owładnął, odrzekł z prostotą i brawurą.
 — Rób jak myślisz, majorze.
 Przygotowania nie trwały długo. Pomocnik trzymał już serwetę nasyconą chloroformem, którą natychmiast położono na nosie pacyenta. Potem, w czasie ruchów poprzedzających uśpienie,