Strona:PL Zola - Pogrom.djvu/451

granicę, że innym udało się nawet walecznie przeniknąć przez linie nieprzyjacielskie, wprzód nim te się ze sobą połączyły.
 Generał uniesiony gniewem, poruszył ramionami.
 — Zobaczymy! z tak dzielnymi, jak wy, chłopami, można przejść tam gdzie kto chce!... Znajdę piędziesięciu walecznych zuchów, by łeb sobie roztrzaskać!
 Poczem zwracając się do staruszki, wrzasnął:
 — Cóż u stu dyabłów, matko, odpowiadaj!... Gdzie jest Belgia?...
 Tym razem zrozumiała. Wyciągnęła ku wielkim lasom swą rękę kościstą.
 — To tam, tam!
 — Co! co mówisz?... Ten dom, który widać na skraju pola?
 — O! dalej, jeszcze dalej!,.. Tam, tam!...
 Nagle generał ochłódł.
 — Niech dyabli wezmą taki przeklęty kraj! Nie wiadomo, czego się trzymać... Belgia była tam, lękano się, by mimowoli do niej nie wejść, a teraz, gdy mam ochotę to zrobić, gdzieś się zapodziała... Nie! nie! to za wiele. Niech mię biorą, niech robią sobie ze mną co im się żywnie podoba; ja idę spać!
 I spiąwszy konia ostrogami, podskakując na siodle, jak bęben napełniony wiatrem gniewu, popędził w stronę Sedanu.