Strona:PL Zola - Prawda. T. 1.djvu/32

 Marek, który się był zbliżył, słuchał z uwagą. Wreszcie zapytał:
 — A która to była godzina?
 — Akurat dziesiąta — odpowiedziała panna Rouzaire. — Zegar bił na kościele Świętego Marcina.
 Dreszcze się udzielały. Ten szczegół o biednym chłopcu, który wskoczył do swego pokoju, by zginąć tam tak tragicznie, rozrzewnił serca. A pani Aleksandrowa łagodnie zrobiła uwagę, która jej na myśl przyszła:
 — Nie było to wcale roztropnie, pozwalać tak temu dziecku sypiać samemu, w tym pokoju odzielnym, wychodzącym na ulicę. Trzeba było na noc drąg postawić przed okienice.
 — Oh! zamykał je — odpowiedziała panna Rouzaire.
 I znowu się wtrącił Marek.
 — Czy wczoraj wieczorem je zamknął, kiedy pani tu stała?
 — Nie, nie mogę tego powiedzieć. Kiedym go opuściła, by wrócić do siebie, okrążając, zapalił był świecę i układał obrazki na stole a okno było zupełnie otwarte.
 Następnie i pomocnik Mignot wtrącił się do rozmowy.
 — To okno niepokoiło pana Simona, wolałby był dać inny pokój malcowi. Zawsze mu zresztą rozkazywał dobrze zamykać okiennice. Ale zdaje mi się, że dziecię nie słuchało go wcale.