Strona:PL Zola - Prawda. T. 1.djvu/406

man z cichą radością. — Pokaże się ten papier i oddadzą nam Simona.
 Dzieci skakały, śpiewając wesoło:
 — Tatunio wróci! Tatunio wróci!
 Dawid i Marek jednak nie podzielali ogólnego szczęścia. Bardziej świadomi, wiedzieli o ile położenie rzeczy pozostawało trudnem i niebezpiecznem. Zachodziły kwestye niesłychanie doniosłe: jaki użytek zrobić z nowego dokumentu, jak wdrożyć rewizyę procesu? Marek szepnął:
 — Trzeba się namyślić, trzeba poczekać.
 Rachela znowu rozpłakana, ze łkaniem wyjąkała.
 — Czekać na co? Żeby umarł nieszczęśliwy od męczarni, które mu zadają?
 Biedny, ciemny domek ponownie zapadł w rozpacz. Wszyscy poczuli, że nieszczęścia nie skończyły się jeszcze. Wielka chwilowa radość ustąpiła przed strasznym niepokojem o jutro.
 — Delbos jedynie może nami pokierować — zaopiniował Dawid. — Może pójdziemy do niego we czwartek.
 — Dobrze; zajdziesz po mnie.
 Znaczenie adwokata Delbosa wzrosło ogromnie w Beaumont wciągu lat dziesięciu. Kompromitująca sprawa Simona, przezornie odrzucana przez kolegów, a którą on przyjął i odważnie bronił, była decydującą w jego karyerze. W owym czasie