Strona:PL Zola - Prawda. T. 2.djvu/69

 — Nie, nie, panie Froment, — rzekł — to niemożliwe.
 — Zastanówmy się dobrze — mówił cierpliwie Marek. — Ja przygotuję Julka do Szkoły Normalnej. W szkole dostaniemy dla niego stypendyum, nic was to nie będzie kosztowało.
 — A żywić przez ten czas? — spytała matka.
 — Wyżywienie jednej osoby, gdzie kilka siada do stołu, nie stanowi wielkiego wydatku... Można przecie coś poświęcić, gdy dziecko zapowiada tak świetne nadzieje.
 Starsi bracia się rozśmieli, ubawieni niespokojną, a zarazem dumną miną najmłodszego.
 — To ty, bębnie — zawołał August — będziesz naszym sławnym człowiekiem! Nie masz co się tak nadymać, my też zdaliśmy elementarny egzamin. Tylko że my mieliśmy tego dosyć, w głowie się nam mąciło od czytania w książkach kupy różnych rzeczy, których końca nie widać... Dalibóg, wolę miesić wapno.
 Zwracając się do nauczyciela, dodał wosoło.
 — Nadokuczałem panu nieraz, prawda, panie Froment! Na miejscu usiedzieć nie mogłem, pamiętam, że czasem poruszyłem całą klasę. Szczęściem Karol był trochę rozsądniejszy.
 — Z pewnością — rzekł rozweselony również Karol — tylko kończyło się zawsze na tem, że sze-