Strona:PL Zola - Wzniesienie się Rougonów (1895).djvu/126

 Wziął kapelusz i szedł ku drzwiom, mówiąc:
 — Niema już czasu do stracenia... Chodź, Rougon.
 Felicya, jakby czekała na to. Stanęła przy drzwiach naprzeciw męża, który zbytecznie się nie śpieszył iść za groźnym Sicardotem.
 — Nie puszczę cię — zawołała, udając nagłą rozpacz. — Nie puszczę, te łotry mogliby cię zabić!
 Komendant stanął zdziwiony.
 — Cóż u licha! — krzyknął — jeżeli teraz kobiety zaczną płakać, to nie będzie końca... Chodź, Rougon.
 — Nie, nie pozwolę na to, przyczepię się do niego i nie puszczę — odpowiedziała z wzrastającem przerażeniem.
 Magrabia, zadziwiony niespodziewaną sceną, patrzył ciekawie na Felicyę, pytając oczami, co ona za komedyę odgrywa? Tymczasem Piotr, widząc, że go żona zatrzymuje, wydzierał się iść koniecznie.
 — Powiadam ci, że nie pójdziesz — rzekła stara kobieta, opierając się na jego ręku.
 Zwracając się do komendanta, mówiła:
 — Jak pan możesz myśleć o oporze? Jest ich ze trzy tysiące, sam nie potrafisz zebrać stu ludzi odważnych. Wystawisz się na rzeź bezużyteczną.
 — Jest to naszym obowiązkiem — odpowiedział Sicardot zniecierpliwiony.
 Felicya płakać zaczęła.
 — Jeżeli go nie zabiją — wołała, bystro patrząc w oczy mężowi — to go przytrzymają. Mój Boże! cóż ja pocznę sama w mieście opuszczona!