Strona:PL Zola - Wzniesienie się Rougonów (1895).djvu/286

 — Chyba że Roudierowi się przyśniło — powiedział Rougon z pewną pogardą.
 Lecz margrabia nadstawił swe delikatne ucho.
 — Eh, słyszę dzwon alarmowy.
 Wszyscy nachylili się nad parapetem, zatrzymując oddech. I rzeczywiście lekkie i czyste dzwonienie dało się słyszeć w oddali. Niezbite nastąpiło przekonanie. Rougon utrzymywał, że poznaje dzwon z Béage, wioski odległej o milę od Plassans.
 — Słuchajcie! słuchajcie! — przerwał margrabia teraz to dzwon z Saint-Maur.
 I wskazał na inny punkt widnokręgu. Usłyszano potem kilka dzwonów, dziesięć, dwadzieścia... Zewsząd wznosiły się jakby rozpaczne wezwania, jakby rzęrzenie konających; cała dolina łkała... Przestano żartować z Roudiera. Złośliwy magrabia straszył:
 — To sąsiednie wioski się łączą, by świtem zaatakować Plassans.
 Granoux wytrzeszczył oczy.
 — Czyście nic nie widzieli, tam oto! — zawołał nagle.
 Po chwili ogólnego oczekiwania, znów powtórzył:
 — Ach, tam nad rzeką, daleko, daleko, gdzie się czerni ta masa skał?
 — Widzę, widzę — rzekł Rougon przerażony — zapalają ogień.
 Zapalono następnie drugi ogień, potem trzeci czwarty, i t. d. Czerwone jaskrawe plamy ukazały