Strona:PL Zola - Wzniesienie się Rougonów (1895).djvu/308

 — Lecz powiedże co! — prosił — pomóż mi co wymyśleć, czy nie widzisz gdzie jakiej deski zbawienia?
 — Żadnej, wiesz o tem dobrze; nikt nam ręki nie poda, dzieci nawet nas odstępują.
 — To uciekajmy... Chcesz? Opuśćmy Plassans, tej nocy, natychmiast!
 — Uciekać! Cóżby o nas powiedziano... Przecież sam kazałeś bramy pozamykać!
 Piotr męczył swój biedny umysł i znów żony błagał.
 — Proszę cię, wymyśl co....jeszcześ nic nie powiedziała.
 — Czyż ja co wiem! Nie znam się na polityce, mówiłeś mi to sto razy.
 Mąż, zakłopotany, spuścił oczy i milczał. Żona mówiła zwolna, bez urazy:
 — Nie zwierzałeś mi się ze swoich interesów, niewiem o niczem, tem samem skutecznej rady udzielić ci nie mogę... Zresztą miałeś słuszność, kobiety częstokroć lubią się wygadać z tem co wiedzą...
 Piotr zaczął bardzo żałować swojej skrytości i wyspowiadał się od razu ze wszystkiego; z listów Eugeniusza, ze swoich planów, sposobu postępowania, przerywając sobie co chwila zapytaniami:
 — Cóżbyś ty zrobiła na mojem miejscu? Wszak prawda, nie mogłem inaczej postąpić?
 Felicya nie raczyła wyrzec ani słowa, słuchała tylko ze sztywną powagą sędziego, radując się