Do zadań bibliografów należy nie tylko opisywanie dzieł znanych i drukowanych, ale także wyszukiwanie i wydobywanie z ukrycia książek uchodzących za zaginione. Staraniom tym zawdzięcza piśmiennictwo odkrycie niejednego białego kruka, pokrytego od wielu lat pyłem bibliotecznym lub uwięzionego w okładce innych książek. Nie zawsze jednakże poszukiwania te tak pomyślnym uwieńczone są skutkiem, że okazać mogą egzemplarz odkrytego dzieła: — często zadowolnić się bibliograf musi odszukaniem tytułu lub nazwiska pisarza i wykazaniem tylko śladu i świadectwa dawniejszego istnienia pewnej książki. Ślady takie napotkać można albo we wzmiankach innych autorów, albo w starych katalogach i inwentarzach księgarskich. Jednem z takich źródeł, z których można wydobyć na jaw istnienie kilku nieznanych dzisiaj druków, są także »indeksy zakazanych książek«, którym poświęcamy niniejszą rozprawkę bibliograficzną.
Piśmiennictwo polskie posiada 3 takie indeksy, które opisał już Jan Daniel Janocki w I części swej »Nachricht von denen in der Hochgräflich-Zaluskischen Bibliothek sich befindenden raren polnischen Büchern«, Drezno, 1747, str. 8—16. Ponieważ wszystkie trzy indeksy należą do wielkich rzadkości bibliograficznych a jednego z nich Janocki przy swym opisie nie miał nawet w ręku, przeto sądzę, iż dokładny opis wszystkich trzech wydań, znajdujących się w bibliotece kórnickiej, będzie rzeczą dla bibliografów pożądaną.
