Kto wspomni o poddaniu się, ten śmiercią ukaranym będzie.
Śmiercią — śmiercią. — Vivat.
Gdzie syn mój?
W wieży północnej usiadł na progu starego więzienia i śpiewa proroctwa.
Najmocniej osadź basztę Eleonory — sam nie ruszaj się stamtąd, i co kilka minut patrzaj lunetą na obóz buntowników.
Wartoby, tak mi Panie Boże dopomóż, dla zachęty rozdać naszym po szklance wódki.
Jeśli potrzeba, każ otworzyć nawet piwnice naszych hrabiów i książąt.
(Mąż wchodzi kilkoma wschodami wyżej pod sam sztandar, na płaski taras.)
Całym wzrokiem oczu moich, całą nienawiścią serca obejmuję was, wrogi. — Teraz już nie marnym głosem, mdłem natchnieniem będę walczył z wami, ale żelazem i ludźmi, którzy mnie się poddali.
Jakże tu dobrze być panem, boć władcą — choćby z łoża śmierci spoglądać na cudze wole skupione naokoło siebie, i na was przeciwników moich,
