pałac w Rzymie, imiona w Italii, Sycylii i Afryce — i posłał go na wygnanie do Chersonesu — syn jego po latach wielu wrócił do miasta o żebranym chlebie — odtąd jesteśmy nędzarze, a ojciec mój już był gladiatorem!
I nikt was nie poratował w Rzymie?
Kto miał wspomódz starego Patrycyusza? Czy prawnuki naszych liktorów, dziś bogate pany? Czy Imperator, wróg przeszłości, morderca pamiątek? Ojciec mój hakami wywleczony z amfiteatru skonał w spoliarium[1] przeklinając bogów. — O! niech przepadnie miasto, które opuściło wnuki swoich konsulów.
Jedno słowo tylko, a pójdę Rupiliusa, tego dzisiejszego Rzymianina, zabić!
Śmierć jednego jest szałem dziecka tam gdzie trza śmierci tysiąców. — Zachowaj się na szersze pole, do lepszego dzieła.
Jeśli dzień taki lub owaki blizki w którym można będzie mścić się i łupić, to ci przywiodę Verresa, Kassiusza, Syllę — wszyscy z dawnych jako ja, i wszyscy w nędzy!
Każdy w nich znajdzie schronienie pod temi filary — na teraz dom mój niechaj będzie waszym.
Idź, żądaj zemsty sercem całem, a losy ci jej nie odmówią.
- ↑ Spoliarium, nazywało się miejsce obok każdego amfiteatru, do którego rzucano konających Gladiatorów, z ran odniesionych na Arenie.
