Strona:PL Zygmunt Miłkowski - Sylwety emigracyjne.djvu/16

polskiego i, na mocy znajomości tej, jak skoro nogę na drodze do tronu cesarskiego prowadzącej postawił, wnet Towarzystwo Demokratyczne rozwiązać, a przedstawicielstwo onego z Francyi wypędzić kazał. Ten był powód, dla którego z członkiem Centralizacyi w Londynie się spotkałem. Anglia od rewolucyonistów nieprzystępnością się nie odgradzała.
 Komplet Centralizacyi pięciu przenosiny do trzech zredukowały członków: Wojciech Darasz, Stanisław Worcel i Jan Kanty Podolecki.
 Rozwiązanie Tstwa D., luboć bardziej nominalne niż rzeczywiste, w trudnem jednak Centralizację postawiło położeniu. Stosunki organizacyjne odbywać się musiały sposobem kontrawencyjnym; organ Tstwa wychodził w Brukseli; stosunki z krajem zeszły na drogę pośrednią ze względu na pozaśrodkowość stanowiska, zajmowanego przez Anglię w odniesieniu do spraw politycznych w Europie. Sprawy te ogniskowały się natenczas we Francyi — w Paryżu. Wchodziła do nich i sprawa polska, która też, o ile się w sferze działalności Centralizacyi znajdowała, przez Paryż do Londynu przechodzić musiała. Z tej racyi, w stosunkach jej z sekcyami, które się wbrew rozporządzeniom policyjnym nie porozwiązywały, oraz z wysłańcami z kraju, do pośrednictwa tajemnych uciekać się należało agentów. Byli nimi, o ile przypominam sobie: Sylwester Staniewicz, Teofil Januszewicz, Józef Ordęga i in.
 W Londynie, w obec różnonarodowych przedstawicielstw rewolucyjnych, Centralizacya, jako przedstawicielstwo organizacyi, która posiadała stan służby w walce o wolność krwią okraszony, procesami uilustrowany, ofiarami uświęcony, poważne zajmowała stanowisko. Z przedstawicielstw owych wyłonił się Komitet Centralny Demokracyi Europejskiej, w którym Francyę zastępował Ledru-Rollin, Anglię — Linton, Niemcy — ?..... , Włochy — Mazzini, Rumunię — D. Baatiano, Polskę — W. Darasz.
 Darasz przeto stał niejako (?) na czele Cen-