Strona:PL Zygmunt Wielhorski-Wspomnienia z wygnania.djvu/046

 — Wy źle zrobili, że kupili taką kurę.
 — Dla czego?
 — Nasz domowoj nie lubi czarnego koloru, on ją w nocy udusi.
 — Jaki domowoj? nie wiedziałem jeszcze wtedy o jego istnieniu.
 — Rozumie się leszyj (czart) odpowiedział.
 — Zobaczysz ojcze dyakonie, że on będzie się bał polskiéj kury zaczepić. Żeby cię przekonać, zostawię ją przez cały tydzień przy życiu, chociaż zamierzałem kazać ją zarżnąć jutro, a ręczę, że jéj się nie nie stanie.
 — Uwidite (zobaczycie) odpowiedział.
 Po tygodniu zawołałem go i pokazałem moją, czarną kurę zdrową i wesołą.
 — A co, czy nie mówiłem wam, że się polskiéj kurze nic złego nie stanie?
 — Prawda, odrzekł, ale z tego wnioskuję, że wy musicie mieć z nim jakie konszachty.
 Oto przekonanie duchownego, który wkrótce miał zostać popem.
 Przeprawiałem się jednéj nocy podczas burzy przez rzekę do miasta. Przewoźnicy ciągle żegnali się i powtarzali: Hospodi pomiłuj. Jeden z nich ofiarował zapalić przed obrazem Św. Mikołaja świeczkę, jeżeli się szczęśliwie na drugi brzeg dostaniemy, co w istocie po godzinnéj przeprawie nastąpiło. Gdyśmy wysiedli na ląd, mówię do przewoźnika:
 — Idźże zapalić świeczkę przed świętym Mikołajem.
 — Oto jemu, i tu pokazał figę, a nie świeczka. Teraz mi już niepotrzebny.
 Jeden z naszych wygnańców kochał się w Moskiewsce bardzo pobożnéj, która za nic w świecie nie byłaby opuściła obiedni (mszy) w niedzielę i spowiedzi wielkanocnéj i doznawał wzajemności.
 Razu jednego, gdym był u tego Polaka, jego