Strona:PL Zygmunt Wielhorski-Wspomnienia z wygnania.djvu/099

 — Idź otwórz, to się dowiesż, odpowiedział mu na to Wysoki.
 Girkont włożył bóty, odział się kożuchem i wyszedł. Po chwili usłyszeliśmy w sieni następujące zapytanie.
 — Czy są u was Graf i Wysoki? — Są, odpowiedział Girkont.
 — Tak i sława Bogu!
 — A wie pan co? rzekł do mnie Wysoki, wszak to głos Jakowlewa.
 — I mnie się tak zdaje.
 Wtém drzwi się otworzyły i wrócił Girkont, a za nim weszło dwóch. policyantów z Solwyczegodska. Jeden z nich już wspomniony Jakowlew był wachmistrzem, a drugi Prełowski miał rangę podoficera.
 W Solwyczegodsku wyznaczono czterech policyantów do pilnowania politycznych wygnańców; ci dwaj, co przyjechali, byli starszemi.
 — A tam co takiego? zapytałem.
 — Nic, odpowiedział Girkont. Tsprawnik widać stęsknił się za panami i przysłał, byście jak najprędzéj wracali.
 — Żełajem zdrastwowat'! (życzemy zdrowia), zawołali obydwaj policyanci, zobaczywszy nas obydwóch na połatiach.
 — A cóż tam się takiego stało? zapytał Wysoki.
 — Niczewo (nic), Iwan Leońtiewicz nas przysłał, aby was najmocniéj prosić, abyście raczyli powrócić do domu.
 — Dobrze, dobrze, — jutro i tak mieliśmy jechać.
 — Nie. My zaraz ruszać musimy. Iwan Leońtiewicz tak rozkazał. Było już około 8 rano, ale jeszcze zupełna ciemność panowała. Zmiarkowałem, że opór na nicby się nie przydał, bo rozkaz mieli formalny,