Strona:PL Zygmunt Wielhorski-Wspomnienia z wygnania.djvu/119

 Idziemy, zastajemy Kl. zamyślonego, jak gdyby chciał wynaleść perpetuum mobile.
 — Czego ty taki zadumany?
 — Właśnie chciałem rozwiązać to codzienne zadanie, zkąd dostać sześć groszy na świecę.
 — To źle, widać że i u ciebie nie nie wskóramy.
 — Chodźmy do Wysokiego, to przemyślny człowiek, on bez świecy być nie może. Poszliśmy do Wysokiego już we trzech. Zastaliśmy go uważnie wpatrującego się w drzwiczki od pieca.
 — Co się dzieje w piecu, że tak się w niego wpatrujesz?
 — Bądźcie cicho! W moich alembikach wytapia się teraz złoto!
 — Co za szczęście! za twoje złoto kupiemy sobie świec, ale to stósy świec, miliony świec — cały funt świec!
 — Cicho, cicho; dowiedzcie się wziąłem dwa funty baraniny, które rzeźnik dał mi na kredyt, poobkrawałem z niéj wszystek tłuszcz i teraz go wytapiam.
 Otworzył Wysoki piec, zaleciała nas woń smrodliwa baraniego łoju, ale ta woń łechtała bardzo mile w tę porę nasz organ powonienia, wyciągnął ostrożnie rynkę i w przygotowaną skorupkę, w któréj leżało kilka skręconych nitek bawełny, wylał to, co się w niéj znajdowało. Tłuszcz ledwie pokrył dno skorupki.
 — Oszukał mnie szelma rzeźnik, djabelnie chudą mi sprzedał baraninę.
 Już było całkiém ciemno, Wysoki zapalił improwizowaną świecę i z godzinę nam przyświecał, a gdy ostatni promyk światła już zagasł, wtedy ktoś zaintonował: „Znikły dla nas nadziei promienie“ — i resztę wieczora spędziliśmy przy świetle księżyca i odblasku śniegu.