Strona:P Féval Pokwitowanie o północy.djvu/92

jąc najrozmaitszemi sposobami, swoją dziecinną radość.
 A ludzie, którzy jechali przed niemi, dążyli na śmierć! Su i Paddy nie zastanawiały się nad tem, skakały wśród trzciny z jednej kępy na drugą, wstrząsając długiemi rozczochranemi czuprynami.
 Dragoni, straciwszy ich z oczów ujrzeli ich znowu śmiejących się i skaczących. Ta wesołość oddaliła wszelkie podejrzenie, postępowali więc naprzód, prowadząc ostrożnie konie po ślizgim gruncie.
 Po półgodzinnej jeździć stanęli nad brzegiem szosy z desek.
 Daleko było jeszcze od miejsca, w którem widzieliśmy sprzysiężonych Molly-Maguire przy robocie, trzy ćwierci mili dzieliło ich od błotnistego koryta strumyka Doon. Ta część drogi była dosyć wygodną, w porównaniu z tą, którą już dragoni przebyli. Kłus koni stał się regularniejszy i prędszy; oddział zajmował całą szerokość szosy.
 Major jechał z tyłu na końcu oddziału.
 Przez kilka minut jeszcze widziano dzieci skaczących ponad kałużami, jak błędne ogniki.
 Naraz zniknęły i nie ujrzano ich więcej.
 Dragoni zbliżali się do koryta Doon.
 Słońce już rozpędziło mgłę i płask a powierzchnia bagien rozpościerała się szeroko jak okiem zmierzył. Major spojrzał na zegarek i mruknął coś z niezadowoleniem.
 — Zakomenderuj pan galopa, — rzekł do porucznika Brown, — jesteśmy spóźnieni.
 Konie, ukłute ostrogami przyspieszyły biegu i słyszano ich szybkie stąpanie po uginających się belkach.
 Oddział dążył w pełnym galopie do fatalnego miejsca.
 Jak daleko okiem sięgnąć można było, bagno wyglądało puste i samotne, żadnej ludzkiej istoty nie widziano po nad obszernym zielonym kobiercem. Tylko w dali, od strony jezior, jakiś czerwony punkcik zdawał się poruszać i zbliżać. Dragoni musieli go dojrzeć ale nie mogli rozpoznać jego kształtów i określić natury.
 Przez dwie minuty jeszcze rozlegał się tentent kopyt końskich po twardej drodze. Na raz dwa pierwsze konie potknęły się jednocześnie.
 Ukłute ostrogami, zerwały się i poskoczyły na przód kilkanaście kroków, aż grunt usunął im się pod nogami.
 Jeźdźcy jadący z tyłu, doznali tego samego losu, a że pierwsi uniesieni pędem naprzód, przebiegli dosyć znaczną przestrzeń po za pierwszą podciętą belką, wszyscy dragoni, bez wyjątku popadli w zasadzkę.
 Konie grzęzły w trzęsawisku aż do popręgów i kręciły się sapiąc wśród oceanu błota.
 Zagłębiały się powoli, nawet ich usiłowania przypsieszały katastrofę.
 Był to widok przerażający, krzyki, jęki i złorzeczenia krzyżywały się w powietrzu. Większość dragonów wpadła na zewnątrz szosy, w której obecnie pootwierały się jamy dość wielkie by pochłonąć ludzi i konie.
 W pierwszej chwili żołnierze nie zdawali sobie dobrze sprawy z grożącego im niebezpieczeństwa, przypuszczali, iż tylko ugrzęźli w błocie i jedynie lękali się napaści w tem niewygodnem położeniu. Niebawem jednak spostrzegli, iż konie zanurzają się coraz bardziej, rozrzedzone błoto dochodziło już do siodeł.
 Krzyki ustały, zapanowało głuche milczenie.
 — Chwytajcie się pieńków! — zawołał Mortimer, którego koń, jednym susem wyskoczył po za granicę szosy.
 Major nie zleciał z siodła i wśród tego strasznego niebezpieczeństwa, blada twarz jego pozostała niewzruszona i obojętna.
 — Chwytajcie się pieńków! — powtórzyło drwiącym tonem setki głosów z po za sąsiednich krzaków.
 Usłyszano głośny wybuch śmiechu i znowu rozległa się cisza.
 Konie tonęły w trzęsawisku, siodła już niknęły prawie, dragoni klęczeli na swych wierzchowcach.
 A od strony jezior czerwony punkt rósł wciąż i zbliżał się szybko.
 Dragoni wołali o ratunek! Drwiące głosy powtarzały: ratunku! a za każdym razem gdy skarga wydobywała się z piersi konających, podobnaż skarga odzywała się też echem wśród krzaków.
 Było to jakby echo nielitościwie szydercze.
 Po jękach dały się. słyszeć groźby. Dragoni odwiedli kurki od pistoletów.
 — Cel! pal! — zawołano wśród krzaków.
 Żołnierze rozjątrzeni wystrzelili, ale zamoczone ładunki nie wypaliły.
 A śmiechy rozległy się jeszcze silniejsze i sprzysiężeni przekonani, iż dragoni Jej Królewskiej Mości przestali być niebezpiecznymi, wychylili głowy z po za krzaków.
 A było ich też było! za każdym krakiem, kryło się kilku ludzi.
 Byli tam mężczyźni, kobiety a nawet i dzieci.
 Patryk Mac-Duff cieszył się też, zacna dusza, z swoją żoną Magdą, Pat nie posiadał się z radości, Gib Roe powtarzał w zachwyceniu:
 — Jednak to moje dzieci tak się spisały, złote cherubiny!
 Olbrzym Mahony wychylił z krzaków cały swój tułub, wsparł się na siekierze i przyglądał dramatowi spokojnie.
 Nieco w tyle za nim, krył się Jermyn Mac-Diarmid, zawstydzony i boleśnie wzruszony.
 Nie chciał patrzeć i radby uciec od widoku tego straszliwego dramatu, który był jego dziełem, lecz no-