Strona:Paź Królowej.djvu/13

— 13 —

 — Nie obawiaj się Stachu, — odrzekł Zbyszek, — zrobię to, zanim spać pójdziecie...
 — Nie dam! nie pozwolę! — zawołała z głośnym płaczem Alinka, musisz wpierw uśpić eterem... Czuć wtedy nie będą... A gdyby tak ciebie wbito na pal?
 — Co człowiek, to nie marny motyl! — odparł Zbyszek z powagą — szkoda na nie i eteru. Zresztą mogę ci zrobić tę przyjemność, ale poprosisz o to sama mamusi, w apteczce jest i eter i inne środki usypiające.
 Tak rozmawiając doszli do pałacu, gdzie zaraz podniósł się hałas, bieganie po eter na uśpienie owadów, opowiadania przygód z wycieczki, wreszcie zasiedli wszyscy do kolacji.
 Nazajutrz i dni następnych odbywało się polowanie na owady.
 Goniono pazia królowej z zapałem, godnym lepszej sprawy, ale mądry motyl zawsze skryć się w płatkach róży potrafił.
 Zastanowiło to dzieci, gdzieby się