Strona:Pablo Domenich.djvu/007

 Z wysokości pagórka, generał obserwuje przez lunetę wszystkie szczegóły bitwy; twarz mu się ponsem oblewa.
 — Kto jest ten, który sam jeden idzie do ataku, — woła. — Patrzcie, pali! O! i tamci się namyślili.... już są w biegu, doganiają go.... No! sporo ich trzyma się jeszcze na nogach. Hurra! Reduta wzięta! Nasza wygrana! Przyprowadzić mi tego, za którym poszli inni!
 Adjutant, spiąwszy konia ostrogami, powraca niebawem, a z nim razem Pablo Domenich, czarny jeszcze od prochu.
 — Jest tu dla ciebie krzyż zasługi, chłopcze!
 Pablo salutuje z prawdziwie hiszpańską godnością i wdziękiem nieopisanym; jak pod gradem kul, tak i teraz, gdy radość nań spada, nieporuszenie jest spokojny.
 — Czarodziejem chyba jesteś, że sam jeden idziesz brać redutę?
 — Tak, panie generale.
 W sztabie wesołe śmiészki słyszéć się dają.
 — Jakto! w saméj rzeczy nie imają się ciebie kule?
 Poczciwa twarz generała przybrała wyraz złośliwie żartobliwy.
 Ale z najpoważniejszą w świecie miną, Pablo wyciąga z pod koszuli malutki obrazek święty.
 — Dała mi to moja novia (narzeczona), kule nic przeciwko mnie nie mogą!
 Pablo ma głos przyjemny i dźwięczny, minę leciutko drwiącą, pod cienko zakręconym wąsikiem wązkie, ruchome usta, małe ręce i małe nogi; wszyscy patrzą z przyjemnością na szczupłego a silnego przecie chłopaka.
 — Podaj prośbę o Wielki krzyż Świętego Fernanda, o krzyż z laurowym wieńcem, młodzieńcze! — dorzuca generał.
 Teraz po matowo-śniadéj twarzy Pabla przemknął płomień rumieńca, zaiskrzyły mu się oczy, rozdęły nozdrza tak, że prawie przezroczyste się stają, pierś podnosi mu odetchnienie głębokie, a usta zaciskają się trochę.
 Krzyż Świętego Fernanda! Trzeba samemu prośbę o niego podawać i złożyć dowody, że się nań zasługuje. Wyznaczają potém adwokata, który ci praw do niego zaprzecza, dopóki wojskowa zwierzchność twoja nie zaświadczy, żeś zdobył to prawo