Strona:Pablo Domenich.djvu/009

 — Dobrze, panie komendancie, będę posłusznym, ponieważ pan komendant chce tego! — odpowiedział półgłosem z dziwnie smutném spojrzeniem.
 Wieczorem stawił się u doktora pułkowego, i mnąc czapkę swą w ręku:
 — Przyrzekam, — rzekł, — wiernym być sługą, o jedno tylko chciałbym prosić.
 — O co? mów, Pablo....
 Doktor polowy, Don Ramon Etchebaster, wyborcy chirurg, Baskijczykiem był z rodu. Wysoki, barczysty, ciasno mundurem opięty, twarz miał szkarłatnie czerwoną, wąs biały zjeżony, jasno-szare oczy; chętnie zaczepiał ładne pokojóweczki i gniewliwy był, ale — dobry.
 — Roboty się nie wzdragam i nigdy na nią narzekać nie będę, — powoli i z niejakiém wahaniem w głosie mówił Pablo. — Pan doktor skarci mię słowami, jak zechce, może mnie pan nawet wyłajać. O jedno tylko proszę: niech pan nigdy ręki na mnie nie podnosi! niech pan mnie palcem nie dotknie! Sam nie wiem, co zrobiłbym wtedy....
 — Jakże mogła-by mi przyjść do głowy myśl uderzenia ciebie? Bądź spokojny: będziesz zawsze dobrze traktowany.
 — Chciałem tylko ostrzedz pana. Niewiadomo nigdy, co się zdarzy, a jest to rzecz, któréj-bym nie zniósł. Będzie pan o tém pamiętał, panie doktorze?
 — Ależ naturalnie. Nie mam jednak żadnéj obawy; wiem, że mogę ci zaufać, i ty więc miéj ufność we mnie.
 Pablo wyszedł z poważnym spokojem na czole i zaczął pełnić służbę sumiennie i gorliwie. Ale wesoły wyraz jego twarzy znikł bezpowrotnie; na ustach zamilkły wesołe słówka. Sprężysty chód jego stracił dawną swobodę i dumną pewność siebie.
 — Cóż porabia Domenich? — dopytywał się komendant.
 — O! na rękach mnie nosi, — odpowiadał doktor. — Nie potrzebuję myśléć o niczém: on myśli za mnie, dogadza mi jak dziecku, pozwala mi térkotać, nie odpowiadając ani słowa, rozgarnięty jest, nie gadatliwy; jedném słowem — perła!
 — Bohater! — odrzekł komendant.