Strona:Pablo Domenich.djvu/015

Vicentego; ten zato spostrzega, że Pablo nie ma swego krzyża — ale nie widzi, że na tém miejscu, na którém dotąd krzyż wisiał, serce żołnierza jak młotem w piersi bije.
 Nadjeżdża teraz Don Ramon.... Pablo blednie jak śmierć, postępuje trzy kroki na przód, składa się, ognia daje i Don Ramon, w samo serce trafiony, oczy ku niemu zwraca, wpół otwiera usta i spada z konia, nie wyrzekłszy słowa jednego...
 Pablo rzuca wtedy karabin, ramiona na krzyż zakłada, głowę na piersi opuszcza i spokojnie czeka, żeby go na odwach wzięto.
 Pytają się jedni drugich, czy Domenich oszalał? i niespokojnie oczekują końca.
 Tegoż dnia po południu, stanął przed sądem wojennym.
 — Czy naumyślnie zabiłeś Don Ramona?
 — Naumyślnie.
 — Co ci zrobił?
 — Uderzył mnie w twarz.
 Spojrzeli wszyscy po sobie.
 — Cóżeś mu zrobił, że cię uderzył?
 — Nic!
 — Uderzył cię za nic?
 — Za nic, przysięgnę na to!
 — Ale jakżeż to być mogło?
 Z prostotą i ze spokojem opowiedział wszystko, jak było. Zaczęto szukać okoliczności łagodzących.
 — Czy wiedziałeś, że broń twoja nabita?
 — Sam ją nabijałem.
 — I przyszedłeś z zamiarem zabicia go?
 — Miałem to niezłomne postanowienie.
 — Nie zastanowiłeś się, że sam życie stracisz?
 — Wiedziałem o tém.
 Niedostrzegalne tylko ust drżenie świadczyło o wzruszeniu jego. Oficerowie radzić jęli między sobą; ale prawo nieubłaganém było.
 — Jutro, o wschodzie słońca, rozstrzelanym będziesz, Pablo Domenich.
 Muskuły twarzy jego ani drgnęły; z szeroko otwartemi oczyma, słuchał, jak mu czytano wyrok śmierci.