Strona:Pamiętnik Adama w raju.djvu/49

ko przypomnieć się, — myślała — a zaraz mnie pozna... Cóż, kiedy ta pokojówka... I czemu ona tu sterczy?..
 Naraz Finkel zasapał jak parowóz, wprost jej w usta i rzekł:
 — Nie radzę go pani plombować... Z tego zęba nie będzie żadnej korzyści... to pewne!
 Podłubawszy jeszcze trochę w zębie, i powalawszy Wandzie usta i dziąsła swemi zatabaczonemi palcami, Finkel znowu powstrzymał oddech i wlazł jej do ust z czemś chłodnem.
 Wanda poczuła nagle straszny ból, krzyknęła i porwała dentystę za rękę.
 — No, nic, nic... — mruczał tenże. Niech pani się nie boi... Z tego zęba i tak nicby nie było! Trzeba być mężną...
 I zatabaczone, zakrwawione palce ukazały jej oczom wyrwany ząb, gdy tymczasem pokojówka podeszła i podała do jej ust kubeczek z wodą.
 — W domu niech pani płucze ząb zimną wodą, — rzekł Finkel — zaraz krwotok ustanie.
 Stanął przed nią, przybrawszy pozę człowieka, który niecierpliwie czeka, kiedy go gość opuści i zostawi samego.
 — Do widzenia, — odezwała się pacjentka, kierując się ku drzwiom.
 — Hm... a któż mi zapłaci za fatygę? — spytał pełnym śmiechu głosem pan Finkel.
 — Ach, prawda!.. — przypomniała sobie Wanda, zarumieniła się, i podała wychrzcie ostatniego rubla. otrzymanego w lombardzie za pierścionek.

45