Strona:Pamiętnik Adama w raju.djvu/56

Zauważą ją — nie daj Boże — upilnują cię na ulicy, wyrwą szpilkę, a ciebie zabiją!
 — Cóż więc mam... z nią zrobić? — wyszeptałem bezradny.
 — Już wiem co! — srebrnym głosikiem zaśmiała się radośnie żonuśka. — Oddam ją do przerobienia na broszkę. Przy mojej niebieskiej sukni będzie mi z nią bardzo do twarzy.
 Zadrżałem z przerażenia.
 — Kochanie! Ale przecież oni i ciebie mogą zabić.
 Twarz jej pałała stanowczością:
 — A niech tam! Abyś ty tylko żył, mój jedyny, mój najdroższy!.. A ja — niech tam! Moje zdrowie i tak już słabe... kaszlę...
 Zalany łzami padłem jej w ramiona.
 — Nie minęły jeszcze czasy męczennic chrześcijańskich, — pomyślałem sobie.
 I tak na każdym kroku miałem dowody jej troski o mnie.
 Tkwiła ta troska w każdej drobnostce. Wszelka drobnostka nasycona została czułą myślą o mnie; we wszystkiem i wszędzie górowała jej myśl — aby mi sprawić jakąś niewinną uciechę, przyjemność...
 Razu pewnego wszedłem do jej sypialni. Pierwszem co padło mi w oczy — był to męski cylinder.
 — Patrzcie-no, — zdziwiłem się. — A czyjże to cylinder?

52