Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/118

 — Franti! precz ze szkoły!
 A on odpowiedział:
 — To nie ja! — lecz się śmiał.
 Nauczyciel powtórzył:
 — Idź precz!
 — Ani się ruszę! — odpowiedział.
 Wówczas nauczyciela opuściła cierpliwość, rzucił się na niego, chwycił go za ramiona, wyciągnął z ławki. On się szamotał, wyszczerzał zęby; nauczyciel musiał go siłą wywlec z klasy i niemal na rękach zanieść do dyrektora. Po niejakiéj chwili powrócił sam jeden i usiadł przy stole, głowę w obie dłonie ująwszy, zdyszany, z wyrazem takiego znękania i takiej boleści, że litość brała nań patrzeć.
 — Po trzydziestu latach, jak uczę dzieci! — zawołał smutnie, kiwając głową.
 Wszyscy milczeli. Ręce mu drżały od gniewu, a owa prosta zmarszczka, która mu czoło przedziela, stała się tak głęboką, iż wyglądała jak blizna. Biedny nauczyciel! Wszyscy go żałowali. Derossi wstał i powiedział:
 — Panie nauczycielu, niech się pan nie martwi. My pana nauczyciela tak wszyscy kochamy.
 Wówczas nauczyciel nieco twarz rozjaśnił i powiedział:
 — Wróćmy do lekcyi, dzieci.

---