Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/175

 Mój ojciec udał, że nie rozumie.
 — Oto ten dzielny chłopak — powiedział kowal, wskazując palcem na syna, — ten poczciwy chłopiec, który się uczył pilnie i zaszczyt czynił swemu ojcu, podczas gdy ten ojciec... głupstwa robił, no i obchodził się z nim jak z bydlęciem. Kiedym zobaczył ów medal... Ach, ty mój malcze kochany, duży jak laleczka za grosz, chodź-że tu do mnie, chodź, niech na twoją buźkę popatrzę!
 Chłopiec przybiegł natychmiast. Kowal go wziął, podniósł, postawił na kowadle, trzymając pod pachy, i powiedział:
 — A wyszoruj-że nieco facyatę temu nicponiowi tatce.
 I wówczas Prekossi pokrył pocałunkami czarną twarz ojca, a tak serdecznie całował, że się sam cały uczernił.
 — Ot, tak, to lubię! — rzekł kowal i postawił go na ziemi.
 — Tak, to dobrze, naprawdę, Prekossi! — zawołał ucieszony mój ojciec, i pożegnawszy uprzejmie kowala i jego syna, wyprowadził mnie z kuźni.
 Podczas gdym wychodził, Prekossi powiedział mi:
 — Przepraszam — i wsunął do mojéj kieszeni paczkę gwoździ.
 Ja prosiłem go, aby przyszedł do nas, z naszego balkonu przyglądać się karnawałowi.
 — Tyś mu podarował swój pociąg kolei żelaznéj — powiedział mój ojciec, gdyśmy szli do domu; — ale gdyby ten pociąg był nawet ze złota,