Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/203

drągala i zaczął go okładać pięściami. Lecz trudno mu było z przeciwnikiem poradzić i, co prawda, więcéj sam odbierał, niż dawał. Na ulicy nie było nikogo, oprócz dziewczynek, — nikt ich nie mógł rozdzielić. Franti powalił Stardiego na ziemię, lecz ten się porwał natychmiast i rzucił się powtórnie na niegodziwca, a Franti daléj go okładać pięściami i mordować co siły; i minuty nie upłynęło, gdy już nadkręcił ucha Stardiemu, podbił mu oko, ciął go w nos tak, że krew poszła. Ale Stardi się nie cofnął.
 — Zabijesz mnie — ryczał, — ale cię to drogo będzie kosztowało!
 A Franti z góry pięściami wali, policzkuje, a Stardi z dołu szarpie, rwie, kopie nogami. Jakaś kobieta zawołała z okna:
 — Zuch mały!
 Inne mówiły:
 — To chłopiec, co broni siostry. Śmiało! A zbij go dobrze! Nie daj się!
 A na Frantiego krzyczały:
 — Ty zbóju jakiś! ty ladaco!
 Frantiego również coraz większa ogarniała wściekłość; podstawił nogę Stardiemu, Stardi padł, on rzucił się na niego:
 Poddaj się!
 — Nie!
 — Poddaj się!
 — Nie!
 I ruchem szybkim, niespodzianym, Stardi się wyśliznął, zerwał na nogi, pochwycił w pół Fran-