Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/232

 Wytężył słuch.
 Deszcz dzwonił w szyby.
 Szmer się powtórzył. Babka również to usłyszała.
 — Co to? — spytała po chwili z niepokojem.
 — To deszcz — odrzekł zcicha chłopak.
 — A więc, Ferruczio — powiedziała staruszka, łzy ocierając, — przyrzekasz mi, że będziesz dobry, że nigdy już nie zrobisz nic takiego, aby twoja stara babcia miała płakać?
 Znowu lekki stuk przerwał jéj mowę.
 — Ależ mnie się zdaje, że to nie deszcz — zawołała, blednąc; — idź zobacz!
 Lecz dodała natychmiast:
 — Nie, zostań tu! — i chwyciła Ferruczia za rękę.
 Oboje, dech zatrzymując, słuchali. Tylko wiatr szumiał i deszcz bił o szyby. Potém obojgiem zimny dreszcz wstrząsnął. I babuni i chłopcu wydało się, że usłyszeli suwanie nóg w przyległéj izbie.
 — Kto tam? — zapytał chłopiec, ledwie mogąc z przerażenia te wyrazy wymówić.
 Żadnej odpowiedzi.
 — Kto tam? — powtórzył Ferruczio zlodowaciały ze strachu.