Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/233

 Ale zaledwie to powiedział, gdy oboje wydali okrzyk przerażenia. Dwoje ludzi wpadło do pokoju; jeden uchwycił chłopca i ręką usta mu zamknął, drugi zdławił staruszkę za gardło; pierwszy powiedział:
 — Cicho! jeżeli ci życie miłe!
 A drugi:
 — Milcz! — i nóż podniósł.
 I jeden i drugi mieli na twarzach czarne zasłony z dwoma otworami na oczach. Przez chwilę słychać było tylko ciężki oddech wszystkich czworga i szum deszczu; staruszka charkotała i oczy jéj wyszły na wierzch.
 Ten, co trzymał chłopca, powiedział mu do ucha:
 — Gdzie chowa pieniądze twój ojciec?
 Chłopiec odpowiedział ledwie dosłyszanym szeptem, dzwoniąc zębami:
 — Tam, w szafie.
 — Chodź ze mną — rzekł ów człowiek.
 I powlókł go do przyległéj izby, trzymając silnie za gardło. W izbie na podłodze stała latarnia ślepa.
 — Gdzie szafa? — zapytał.
 Chłopak, przyduszony, wskazał na szafę. Wówczas, aby być pewnym chłopaka, łotr rzucił go