Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/240

dził go, zaraz ją wziął, ale zaraz również wypuścił ją z ręki i oczy zwrócił na Garrona.
 — To ja — powiedział tenże, — ja, Garrone; czy mnie poznajesz?
 On uśmiechnął się słabo, z trudnością podniósł z łóżka swoją krótką rękę i podał ja Garronowi, który wziął ją w obie dłonie i oparł na niej policzek, mówiąc:
 — Odwagi, odwagi, murarczuku; niedługo ozdrowiejesz i wrócisz do szkoły, a nauczyciel posadzi ciebie koło mnie, dobrze?
 Ale murarczuk nie odpowiedział. Matka wybuchła łkaniem:
 — O, mój biedny Antoś, mój biedny Antoś! Taki dzielny, taki dobry, a Pan Bóg chce mi go zabrać!
 — Uspokój się! — zawołał murarz zrozpaczony. — Uspokój się, kobieto, na miłość Boską, albo stracę głowę!
 Potém powiedział do nas z wysiłkiem:
 — Idźcie, idźcie, chłopcy. Dziękuję, idźcie. Co tu macie robić... Wracajcie do domu... Dziękuję.
 Chory znowu oczy zamknął i wyglądał jak nieżywy.
 — Czy nie mogę w czém być użyteczny? — zapytał Garrone.
 — Nie, poczciwy chłopcze, dziękuję — odrzekł murarz; — idźcie do domu. I, mówiąc to, popchnął nas zlekka ku drzwiom, na schody. Ale byliśmy jeszcze na połowie schodów, gdyśmy usłyszeli go wołającego:
 — Garrone! Garrone!