Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/319

 Niemal biegnąc, nie zamieniwszy z sobą słowa, przebyli całą tę długą ulicę, skręcili na dróżkę wysadzoną drzewami, która wiodła do małego białego domku, i zatrzymali się w głębi, przed ładną bramką żelazną, przez któréj kraty widać było dziedziniec niewielki, pełny doniczek z kwiatami. Marek pociągnął za sznurek od dzwonka.
 Na ganku ukazała się jakaś pani i zbliżyła się ku nim.
 — Tu mieszka pan Mequinez, wszak prawda? — spytał z niepokojem chłopiec.
 — Tu mieszkał — odrzekła pani, wymawiając włoskie wyrazy na sposób hiszpański. — Dziś my, Zeballos, tu mieszkamy.
 — A dokąd-że się wyprowadzili państwo Mequinez? — spytał Marek z bijącém sercem.
 — Wyjechali do Kordowy.
 — Do Kordowy! — zawołał Marek. — Gdzie to jest Kordowa? A ta służąca, którą mieli? Ta kobieta, moja matka? Służąca ich to była moja matka! Czy i moją matkę z sobą zabrali?
 Pani Zeballos popatrzyła na niego i powiedziała:
 — Ja nie wiem. Może mój ojciec będzie o tém wiedział, bo ich poznał przed ich wyjazdem. Zaczekajcie tu chwilkę.