Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/338

 — Pamiętaj, iż ta podróż potrwa dni dwadzieścia!
 — To nic.
 — To droga nużąca.
 — Zniosę wszystko.
 — Będziesz musiał iść sam jeden!
 — Niczego się nie lękam. Abym znalazł moją matkę. Ulituj się nade mną!
 Capataz zbliżył mu do twarzy latarnię i badawczo nań spojrzał. Potém rzekł;
 — Dobrze.
 Chłopiec pocałował go w rękę.
 — Téj nocy prześpisz się na wozie — dodał capataz, odchodząc, — jutro o czwartéj obudzę cię.
 O czwartéj z północy, przy świetle gwiazd, długi szereg wozów wyruszył w drogę z wielkim hałasem: każdy wóz ciągniony był przez sześć wołów, za wozami pędzono wiele bydła zapasowego, do pożywienia podróżnych i do przeprzęgania na zmianę przeznaczonego. Chłopiec, nawpół zbudzony w jednym z wozów, na workach, pod płócienną budą, natychmiast znowu usnął głęboko. Kiedy się obudził, wozy stały wśród pustego stepu, w słońcu, a wszyscy ludzie — peones — siedzieli skupieni dokoła ćwierci wołu, która się piekła na odkrytém powietrzu, nasadzona na rodzaj długiéj szpady, wetkniętéj w ziemię, obok dużego ognia,