Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/408

parową, została rozbita, porwana do morza, a woda wpadła do środka z łoskotem okropnym — ognie zagasły, maszyniści uciekli; wielkie, spienione strumienie popłynęły wszędzie pod pokładem. Piorunujący głos zagrzmiał:
 — Do pomp!
 Był to głos kapitana. Majtkowie rzucili się do pomp. Ale gwałtowny a nagły pęd fal, uderzywszy z tyłu na statek, łamiąc i drzwi i zapory, wpadł całym potokiem do środka.
 Wszyscy podróżni, ledwie żywi z przestrachu, schronili się do wielkiej sali.
 Naraz wśród nich stanął kapitan.
 — Kapitanie! kapitanie! — zawołali wszyscy razem. — Co się dzieje? Co z nami? Jest-że jakaś nadzieja? Ratuj nas, ratuj!
 Kapitan zaczekał, aby się uciszyli wszyscy, i powiedział spokojnie:
 — Zdajmy się na wolę Bożą.
 Jedna tylko kobieta zawołała:
 — Litości!
 Nikt inny nie zdołał głosu wydobyć. Przerażenie zmroziło wszystkich. Wiele czasu upłynęło tak wśród ciszy grobowéj. Wszyscy poglądali na siebie, z twarzami białemi jak chusta. Morze ryczało wściekle, coraz okropniej. Statek ko-