Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/412

 — Ona lżejsza ode mnie! Ty idź, Julio! Ty masz ojca i matkę! Ja jestem sam na świecie. Ustępuję ci miejsce! Prędko!
 — Wrzuć ją w morze! — zawołali z szalupy.
 Maryusz pochwycił w pół Julię i wrzucił ją w morze.
 Dziewczynka wydała okrzyk przeraźliwy i pogrążyła się w morze; jeden z majtków uchwycił ją za ramię i wciągnął do łodzi.
 Chłopak pozostał na krawędzi okrętu; stał wyprostowany, z głową podniesioną, z włosem rozwianym, nieruchomy, spokojny, cudny.
 Łódź odpłynęła i miała zaledwie tyle czasu, aby się w porę odsunąć od wirowego ruchu wody, spowodowanego przez statek, który się pogrążał i groził pociągnięciem jéj za sobą w głębiny.
 Wówczas dziewczynka, która do téj chwili była niemal zemdloną, podniosła oczy ku chłopakowi i wybuchła płaczem.
 — Żegnaj, Maryuszu! — zawołała wśród łkań, wyciągając do niego ramiona: — Żegnaj! Żegnaj! Żegnaj!
 — Żegnaj! Bądź zdrowa! — odrzekł chłopak, podnosząc rękę ku górze.
 Łódź oddalała się szybko po wzburzoném morzu, pod ciemnym, szarym całunem chmur, po-