Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/64

 — O jakie pół mili.
 — Jadą?
 — Stoją na miejscu.
 — Co jeszcze widzisz? — spytał oficer po chwili milczenia. — Patrz na prawo.
 Chłopiec spojrzał na prawo. Potém rzekł:
 — Koło cmentarza, wśród drzew, cóś błyszczy. Zdaje się, że bagnety.
 — Widzisz ludzi?
 — Nie, muszą być ukryci w zbożu.
 W téj chwili ostry świst kuli przeszył w górze powietrze i zamarł gdzieś w dali za domem.
 — Złaź, chłopcze, złaź! — zawołał oficer. — Spostrzegli cię. Już dosyć! nie chcę! Złaź!
 — Kiedy ja się nie boję — odrzekł chłopiec.
 — Złaź! — powtórzył oficer. — Co jeszcze widzisz na lewo?
 — Na lewo?
 — Tak, na lewo.
 Chłopiec zwrócił głowę na lewo. W tej chwili inny świst, bardziéj ostry i wyższy, przeszył powietrze. Chłopiec cały drgnął.
 — Bodaj ich! — zawołał. — Naprawdę na mnie się zawzięli.
 Kula przeleciała tuż koło niego.