Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/74

 — Lecz nie cały przecież złoty — powiedziałem, — i srebra trochę w nim być musi...
 — Ale gdzież tam! — odparł, i, aby zmusić chłopca do spojrzenia na zegarek, podsuwał mu go przed oczy i powiedział: — Zobacz, proszę; wszak prawda, że złoty?
 Chłopiec odrzekł krótko:
 — Ja nie wiem.
 — Oj, oj! — zawołał Wotini z gniewem — jakaż to duma!
 Podczas gdy to mówił, nadszedł jego ojciec, który usłyszał ostatnie wyrazy; popatrzył uważnie przez chwilę na owego chłopca, potém rzekł ostro do syna:
 — Milcz! — I nachyliwszy się do jego ucha, dodał: — To niewidomy.
 Wotini porwał się z ławki, zadrżał i spojrzał w twarz chłopca. Chłopiec miał oczy szkliste, bez wyrazu, bez wzroku. Stał więc jak wryty, upokorzony, zawstydzony, milczał przez chwilę, spuściwszy w dół oczy. Potém wybełkotał:
 — Ach! jakże mi przykro... nie wiedziałem...
 Lecz chłopiec, który wszystko zrozumiał, odrzekł z dobrym i smutnym uśmiechem:
 — O! nic nie szkodzi
 Otóż Wotini jest próżny, to prawda, ale nie ma złego serca. W ciągu całéj przechadzki nie uśmiechnął się już ani razu.

---