Leon Sulerzycki, najmłodszy brat Andrzeja, w Piotrkowie straconego, pod ten czas pokojowiec hetmański, obyczajem owych czasów, służąc z talerzem do stołu, pchnął się nożem w rękę, i natoczywszy krwi na farfurkę, podał ją Karwickiemu, mówiąc: „naści Karwicki, nasyć się krwi naszéj!“ — za co hetman porwanemu kazał wyliczyć sto batogów.
Było tych Sulerzyckich pięciu braci, wszyscy, jeden w drugiego, dorodni i zawołani zuchterowie. Jeden z nich, Józef, zabił, upiwszy się, Biernackiego w Dusznikach nad Wartą, gościem u niego będąc, dosiadłszy konia, na pożegnanie wypaliwszy z pistoletu i postrzeliwszy Biernackiego w nogę, z którego postrzału trzeciego dnia umarł. Niestracił za to zabójstwo głowy, tylko wieś, zabitego braciom przysądzoną; — sam zaś Sulerzycki, prócz wsi straconéj, na złapanie i ucięcie słowy dekretowany, tułając się lat kilka po tém zabójstwie między przyjaciółmi, umarł śmiercią przyrodzoną.
Ordynacya ostrogska, inaczéj dubieńska, fundowana od książęcia Ostrogskiego, składała się z tysiąca wsi i pięćdziesiąt dwóch miast i miasteczek po nazwiskach swoich z dokładem powiatów, w których leżały, podanych do grodu i do wiadomości publicznéj w taryfie wydrukowanéj w czasie rozterków o tęż ordynacyą wszczętych między panami koronnymi i litewskimi. Inne dobra téj ordynacyi były stołowe ordynata, drugie rozdawane między szlachtę dożywociem, z obowiązkiem płacenia pewnych summ na milicyą ordynacką, któréj fundator naznaczył 600 głów, na każdą potrzebę rzeczypospolitéj stawać mających. Ta milicya składała się z piechoty i z dwu chorągwi konnych; jedna była husarska zwana złotą, druga lekka, zwaną białą. Porządek następstwa na tę ordynacyą po wygaśnięciu linii męskiéj książąt Ostrogskich (która zgasła na samym fundatorze bezdzietnym) spadał na książęta Zasławskie, a po tych mieczu takie zgasłym, na kądziel, a po zgasłéj kądzieli tego domu, fundator tęż ordynacyą legował kawalerom maltańskim. Ta ordynacya, na kilku sejmach za życia fundatora popierana, nieotrzymała approbacyi, ale zawsze w recess do innego sejmu odłożona.
Z tego powodu Janusz książę Sanguszko (o którym wyżéj), ostatni sukcessor po kądzieli z Lubomirskiéj, posiadacz
