to mniemanie, inni bowiem, którzy mniemają, iż żal, obok sakramentu, wystarcza, żądają bodaj aby był skojarzony z jakowąś miłością Boga. I, co więcej, zdaje mi się, że nawet wasi autorowie nie zawsze uważali, aby ta nauka była tak pewna; wasz O. Suarez bowiem mówi o niej w ten sposób (de Poenit., q. 90, art. 4, disp. 15, sect. 4, n. 17): Jakkolwiek prawdopodobnem mniemaniem jest, iż żal, obok sakramentu, wystarcza, nie jest wszelako to mniemanie pewne i może być fałszywe: Non est certa, et potest esse falsa. A jeżeli jest fałszywe, żal nie wystarcza aby zbawić człowieka. Zatem ten, który umiera świadomie w tym stanie, wystawia się dobrowolnie na niebezpieczeństwo moralne wiekuistego potępienia; owo mniemanie bowiem nie jest ani zbyt dawne ani zbyt powszechne: Nec valde antiqua nez multum communis. Sanchez również nie uważa go za zbyt pewne, skoro powiada o niem w swojej Sumie, ks. I, rozdz. 9, n. 34: Iż chory i jego spowiednik, którzyby się zadowolili przy śmierci żalem obok sakramentu, grzeszyliby śmiertelnie, z przyczyny wielkiego niebezpieczeństwa potępienia, na jakieby się penitent narażał, gdyby owo mniemanie okazało się nie prawdziwem. I Comitolus[1]
- ↑ Paweł Comitolus, jezuita rodem z Perugii, umarł w 1626.
