Strona:Paul Dahlke - Opowiadania buddhyjskie.djvu/14

uosobioną cnotliwością. Twoja głupota jest wszystkiemu winna.
 — A więc przyznajesz, że córka twoja złamała mu wiarę małżeńską? — spytał Moung Dammo.
 — Panie, a cóż innego ma uczynić biedna kobieta ponad zwrócenie się do obcego, gdy ją własny mąż dzień i noc dręczy?
 — Mów ty dalej.
 — Panie — odparł ów złośliwie — nie pozostaje wiele do powiedzenia. Pewnego dnia zszedłem oboje w domu tej kobiety. Udałem, że nic nie widzę; wiedziałem, że w innym razie byłaby mi jeszcze przed nocą uciekła.
 — A dlaczego nie dozwoliłeś uciec od siebie niewiernej żonie?
 — Jakto, panie? — Zabójca spoglądał na Moung Dammo ze zdziwieniem. — Dozwolić jej uciec? Żonie! A toż przecież ten drugi byłby ją zabrał.
 — Zapewne, ale cóż ci na tem zależało; wszak to była już niewierna żona.
 — Prawda, panie. Ale pomyśl jeno: Miałem lat pięćdziesiąt, zanim dostałem żonę, i teraz miałem ją drugiemu odstąpić?
 — Wszak i obecnie jej nie masz.