Strona:Paul Dahlke - Opowiadania buddhyjskie.djvu/18

 Moung Dammo przyszedł do domu i rzekł do małżonki:
 — Żono, zrzekłem się dzisiaj swego urzędu sędziowskiego. Nie mogę więcej być sędzią.
 — Dlaczego? — spytała.
 — Nie mam prawa sądzenia innych.
 — Inni, daleko gorsi od ciebie, sądzą.
 — Cóż mnie to może obchodzić. Niech patrzą, jaki skutek osiągną.
 — Człowieku — zaczęła znowu — czy masz prawo, czy go nie masz, być sędzią, tego nie wiem. Ale to jedno wiem, że masz obowiązek żonę i dziecko wyżywić. Z czegóż będziemy żyli, gdy nie będziesz piastował swego urzędu? Majątek swój rozdałeś już żebrakom.
 — Kobieto, z czego żyć będziemy, dowiemy się, skoro rzecz zajdzie już tak daleko. Za miastem posiadamy majętność.
 — Tak, majętność!... Czyż sam staniesz do kopania i polewania, jak najemnik dzienny? A zresztą, co osiągniesz z tej majętności? — Sam ryż, byle z głodu nie umrzeć.
 Moung Dammo milczał.
 Tego samego dnia jeszcze posłał zrzeczenie się urzędu. Nie podawał żadnych powodów swego postanowienia.
 Po pewnym czasie zjawił się angielski u-