Strona:Paweł Staśko - Białe widmo.djvu/29

 — Ano Grzela... Grzela Kołodziej... haw z ty to wsi, z Przylesia... — wyjąkał przestraszony.
 Komisarza na pierwszy rzut wejrzenia ogarnęło rozczarowanie: ten prosty chłop wcale nie miał wyglądu chytrego i przebiegłego zbója, jakiego spodziewano się chwycić. Jął jednak dalej wypytywać.
 — Dlaczego z tej wikliny przekradaliście się tak chyłkiem i co wy tu robicie?
 Grzela wnioskując, że nic tu kłamstwo nie pomoże, pochylił się do kolan panu komisarzowi i labiedząco począł przyznawać się do winy.
 — Rety, panie, łapałem... Wiem, że nie wolno, ale w chałupie bieda, dzieciaków kupa, a tu do gęby nima co włożyć. Panocku dobry, przecie darujcie... nima co jeść, grosa się nikaj nie zarobi... miejcie litość nad dziećmi.
 Widać było, że mówi prawdę i nędza bije od jego wychudzonej postaci.
 — A gdzie te ryby macie?
 — Nie wiela tego, ale tu są w olszynie...
 — Zna pan tego człowieka? — spytał komisarz przodownika.
 — Nie znam, panie komisarzu, lecz sprawdzę to we wsi.
 Nieszczęsny Grzela znów skłonił się do nóg.
 — Panowie, hań jest przewoźnik... on mnie zna... Proszę, nie pędźcie mnie przez wieś, nie róbcie wstydu — błagał.
 Zawołano przewoźnika, który czekał przy ło-