Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/21

 Olga była w najlepszem usposobieniu, wesoła i uśmiechająca się za każdem słowem.
 Goście kawiarniani spoglądali ku nim w zaciekawieniu, obserwując to Olgę i jej bogatą toaletę, to niedbale opartą postać Jerzego.
 — Począłem tracić nadzieję w przyjście pani, panno Olgo. Naprawdę, spaźniać się tak niemiłosiernie, to okropne... Pani niema litości! — popatrzył na nią z wyrzutem, zapalając papierosa.
 — Nie wiedziałam, że pan będzie taki punktualny — śmiała się — a zresztą, dłużej oczekiwaną osobę widzi się tem chętniej, nieprawdaż?
 — Wobec tego, to ja powinienbym paść z radości i tęsknoty...
 — Dlaczego? Ze pan pół godziny musiał czekać?
 — Tak. To już powinno me uczucie spotęgować do ostatecznej granicy.
 — Panie, czemu pan nie mówi prawdy?
 — Więc i to uważa pani za kłamstwo?
 — Oczywiście.
 — Naprawdę, pani jest bez serca!
 — O, to się pan myli.
 — Teraz znowu się mylę?
 — Nawet bardzo. Jakżeż można nazwać czło-