Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/23

jeszcze strasznego... Trzeba mieć tę męską zaciętość, swoje mocne »ja« i powiedzieć sobie: nie, to nie!
 — Przepraszam, panno Olgo — przerwał Jerzy — a gdy się właśnie chce postanowić po męsku: chcę to a to, i tak być musi?
 — Zatem powinno się cel osiągnąć.
 — A jeśli się nie da?
 — Nie trzeba znów pragnąć po dziecinnemu rzeczy takich, które są niemożliwe do wypełnienia.
 — Panno Olgo, czy moje pragnienia dadzą się urzeczywistnić?
 — Jakież są one?
 — Będę je powoli i po kolei wymieniał: najsamprzód chciałbym się teraz napić z panią likieru, cóż, zgadza się pani?
 — Och, takie prozaiczne życzenia! Ale mniejsza o to, zgadzam się.
 — Zaraz, będzie i poezya. Dalej, pragnąłbym byśmy skosztowali szampana, czy także zgoda?
 — Ostatecznie, by panu nie robić opozycyi.
 — Na razie tyle; za chwilkę wyspowiadam się do reszty.
 Zamówił likiery, kanapki z kawiorem i butelkę szampana.