Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/26

 — Właśnie, przez to wyrozumienie my kobiety was znamy i nie możemy wam wierzyć...
 — Czy pani myśli, że są wyjątki?
 — Są, i to liczne.
 — A jeśli powiem, że nie?
 — Toście wszyscy nic nie warci!
 — W takim razie trzeba nas bojkotować...
 — Tak właśnie chcę robić ja. Jakkolwiek nie oświadczył mi się pan wczoraj, alem mu oznajmiła, że zamąż nie pójdę nigdy. Poco?
 — Ale, panno Olgo, pani zmieni zdanie, tak mówią tylko pensyonarki, grożąc, że wstępują do klasztoru...
 — Tak pan sądzi?
 — Tak!... — przeszył ją błyskiem namiętnych źrenic i nie spuszczał z niej zachłannego wejrzenia, jakby ją pragnął przyciągnąć do siebie i porwać w objęcia w szale pożądania.
 — A może i wyjdę kiedyś... może mnie weźmie jakiś bożek... może... — opuściła powieki, co razem z falującą piersią czyniło ją niezmiernie ponętną i czarującą.
 Olga miała w sobie coś z gorących, południowych piękności, coś pośredniego między Włoszką a Hiszpanką, o tym samym charakterze wulkani-