Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/31

 Czuł w sobie szarpanie nerwów nielitośne, a samowolne, czuł pożar palący wnętrze i nadmiar krwi w żyłach i to sprawiało mu zawrót głowy dokuczliwy, wstrzymując w płucach zasoby powietrza jak z lęku, lub bojaźliwej rozkoszy.
 — Czarujący walc, nieprawdaż? — zapytał, nie odrywając od niej oczu.
 — Prześliczny. Jak mi się zdaje, to walc hiszpański. Charakterystyczne jest, że walce hiszpańskich kompozytorów są niesłychanie pieściwe i upojne. Płynie z nich jakaś słodka kołysanka, że człowiek nie jest w stanie oprzeć się temu wrażeniu i tej potędze kołyszących tonów...
 — Pamiętam kilka wieczorów hiszpańskich na tle tamtejszej przyrody: gitary, mandoliny, muzyka, śpiew, och, jest to coś niezapomnianego...
 — Zapewne i piękne Hiszpanki? One mają taką śliczną cerę, są wrażliwe, namiętne, kochliwe, nieprawdaż, panie Jerzy?
 — Zapewne, że są mniej uparte, jak Polki...
 — A czyż upór jest czemś złem?
 — Nawet bardzo.
 — A to dlaczego?
 — Bo nie ma czasu na gruntowne wykorzystanie życia, jego czaru, rozkoszy...