Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/45

 — Taką pan ma wielką ochotę pójść do mnie? — mówiła wolno, wpatrując się weń ciekawem wejrzeniem.
 — Pani się pyta? Ja chciałbym być wiecznie około pani, jak cień... Gdyby to było w mej mocy, nie oddalałbym się ani moment, ale czaił się gdzieś w kąciku i patrzył w panią, jak w najpiękniejszy kwiat...
 — Żeby nie robić panu zawodu, poproszę go na papierosa, ale tylko na chwilkę. Nie powinnam tego uczynić ze względu na opinię, ale... — niedokończyła zdania, naciskając prędko guziczek dzwonka.
 Za chwilę weszli do wnętrza, kierując się na pierwsze piętro. Olga dobyła z torebki klucz i otworzyła drzwi.
 Specyficzny aromat kobiecego pokoju owionął Jerzego zaraz przy wejściu.
 — Mam wrażenie, żem wszedł do raju... — uśmiechnął się, stając na środku pokoju.
 — Niech tylko pan nie stara się sięgać po owoc zakazany, bo spotkałoby pana rozczarowanie jak...
 — Jak Ewę... — dokończył, przerywając.
 Porwał ich wesoły śmiech.