Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/46

 — Przecież tak chciała pani powiedzieć, panno Olgo?
 — Chciałam powiedzieć, jak Adama...
 — Adama? Przecież nie miał rywali...
 — Ewa także nie miała innych adoratorów...
 — Oni może obydwoje spodziewali się coś więcej?...
 — Niech pan nie opowiada bredni. Mówiąc, coby mogło pana spotkać, miałam na myśli wypędzenie z raju... wie pan?
 — Zapewne i pracę w pocie czoła?
 — Jak pan chce.
 Po słowach tych poprosiła Jerzego do buduaru. Był to niewielki pokoik umeblowany jak cacko. W rogu na etażerce i płycie toaletowej stały kwiaty w wysokich kloszach, przeważnie róże.
 — Spoczniemy tu, czy wyjdziemy na balkon?
 — Proszę, zostańmy tu. Szkoda opuszczać tak miły chłód i taką woń — mówił dźwięcznie wdychając całym haustem powietrze w piersi.
 Usiedli przy małym stoliku nakrytym koronkowym obrusem, Olga otwarła kasetkę z papierosami, częstując gościa, przyczem zapaliła sama.
 — Mówiłam już panu, że mam zamiar wyjechać na wieś?