Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/50

się rozdrażniać, ani brać sobie do serca wszystkiego... — głos jej drżał nieco, choć w duszy miała wielkie zadowolenie.
 — Powiedz, kochasz... kochasz... mów... miej litość... odpowiedz szczerze... Olgo!... — Twarz przybladła mu do tego stopnia, że przy jasnem elektrycznem świetle wyglądał podobny do upiora.
 — Ależ panie... Jerzy...
 — Powiedz... powiedz!...
 — Co pan chce, przecież ja z panem sympatyzuję bardziej niż pan przypuszcza... niechże się pan uspokoi, proszę pana...
 — Nie! Dziś to ostatnie moje pytanie... Żyć dłużej w tej niepewności nie mogę, nie chcę, nie potrafię!
 — Cóż ja panu mogę dziś więcej powiedzieć? Przyszłość okaże, niech się pan nie gorączkuje, proszę mię puścić...
 Jerzy nie zwalniał jej z uścisku.
 — Nie puszczę pani, dopóki nie odpowiesz tak, lub nie! Dość tej męczarni i oczekiwania, och, dość!
 — No, czy ja wiem... — odrzekła po chwilce z wyrazem jakowegoś zamysłu.
 — Olgo droga, kochana, wymów to słowo, ty złota, najsłodsza!...