Strona:Paweł Staśko - Hetera.djvu/57

 Pociąg ruszył. Orlicz przedstawił się Oldze, dodając do nazwiska zawód.
 — Bardzo mi przyjemnie poznać tak głośnego artystę...
 — Ach, poco aż tyle zaszczytu, jestem najzwyklejszym śmiertelnikiem, co potrafi coś niecoś wydobyć z gliny, czy marmuru...
 — Pan, widać, bardzo skromny?
 — Och, nie. Jestem tylko obojętny na wszelkie uznania i autoreklamy.
 — Przepraszam za śmiałość, czy pan przypadkowo wraca do domu?
 — Moim domem, proszę pani, jest cały świat... No, ale przeważnie siedzę w stolicy, gdzie mam pracownię. Obecnie zaś jadę do Zaborza, gdzie mam we dworze zamówienie na popiersie i posąg bogini.
 — Do Zaborza? — zdziwiła się Olga wybuchowo. — Toż to jest w naszem sąsiedztwie, o pół godziny drogi. Ja mieszkam w Brzeźnicy, to nasz majątek. Naprawdę, jak to się ciekawie złożyło... I że nasze strony dostąpią takiego zaszczytu...
 — Aż zaszczytu?
 — No, pewnie. A czy pan zna tamtą okolicę?
 — Wcale nie; pierwszy raz jadę w te strony.
 — Długo pan myśli zabawić?