Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/135

 Cóż miał jej na to odpowiedzieć? Więc się tylko uśmiechnął i wjmował z kołczana nową strzałę Amora, chybiającą mu stale.
 — Egoistka jest z panny Wichny. A ja za panią oddałbym całe życie... Kocham panią, — począł próbować niby żartem — a pani jest nieczuła... Nie rozumie mych spojrzeń, nie ocenia gorącego uczucia, ot, wszystko jej obojętne...
 — Aha, nieprawda — zaprzeczyła. — Bo ja też pana kocham, Grota, okręt z wszystkimi ludźmi, lecz najbardziej mamusię!
 Miał więc czego tak pragnął, chociaż nie w takiej formie. Nie było mu wesoło, lecz musiał parsknąć śmiechem.
 — Kocha mnie pani tak, jak psa... dziękuję!
 To mało? A co pan myśli, że ja Grota nie kocham całym sercem? Kocham go od małego szczenięcia i nigdy się z nim nie rozstanę. Czy nie wart tego?
 — Ale wart, tylko niestety ja wart tak samo...
 — Przepraszam, trochę inaczej, bo pan jest człowiekiem.
 — Wielka pociecha, ani słowa! A coby pani uczyniła, gdyby właśnie ten człowiek, który tak bezgranicznie rozmiłował się w pani, z rozpaczy rzucił się teraz w morze?
 Nie wiedział co chciał przez to osiągnąć, ale tak jakoś samo mu się wyrzekło.
 — Cobym zrobiła?
 — Bardzo jestem ciekawy.
 — Natychmiast skoczyłabym do wody, aby go wyratować. Ja już raz z wezbranego strumienia wyłowiłam tonącą sarnę, ale o mało wtedy nie przewróciłam się z czółenkiem. Zresztą i takbym była dopłynęła do brzegu.