Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/161

 — A co, czy nie mówiłem? — rzucił dumnie pytanie i zarazem odpowiedź. Podniósł z ziemi toporek, po czym z ukłonem wręczył Wichnie gałązkę. — Proszę... Niech się nam zdaje, że to wiewiórka...
 Wichna tak była zachwycona tym niezwykłym wyczynem, że wprost brakło jej słów uznania.
 — Naprawdę, ten toporek to jest chyba zklęty... Oh, jak ty to świetnie umiesz. A jak on leci!
 — Wprawiał się kilka lat to i musi!
 — A ty myślisz, że ja dalej nie ćwiczę? — spytała nagle Wichna. — Owszem, prawie codziennie i to z coraz lepszym wynikiem. Nie wierzysz mi?
 — Gdzieżbym śmiał wątpić... ale pokaż! — i podał jej ciupagę.
 Zaczęła się bardzo miła zabawa. Czupurne dziewczę oddaliło się jak i Jędrek przed rzutem, przyjęło jego pozycję, słowem naśladowała go we wszystkim.
 — O, ta gałązka — pokazała i machnęła siekierką.
 Oczywiście rzut był chybiony, lecz już coś znamionował.
 — To jeszcze nic, bom sobie za daleko stanęła — zawołała wcale tem nie zrażona. — Teraz napewno będzie lepiej...
 — Ależ tak znowu źle nie było — pocieszył ją towarzysz. — Widzę ogromny postęp...
 Dalsze rzuty były cośkolwiek lepsze, a jeden, już ostatni, z powodu jeszcze bardziej skróconego dystansu nawet utrafił ostrzem w atakowaną gałąź. W każdym razie nie było to tak łatwe i spotkało się zaraz ze szczerym uznaniem mistrza.
 — Na razie umiem tyle, — pochwaliła się Wichna — ale za rok będę rzucać, że aż hej! Zobaczysz! Słuchaj, odetnij jeszcze tę gałązkę, tę z tym